This section is devoted to the Jewish contribution to Jerusalem’s design heritage, between the mid-19th century and the early 20th century. During this period many Jewish neighborhoods, mostly of ultra-Orthodox character, were built outside the Old City walls, as were some synagogues and religious institutions in the Old City.
Two major design characteristics typify these neighborhoods. The first is their urban architectural layout. The second characteristic is the profuse use of Jewish national, religious and ethnic design features, which are embedded on the façades and interiors of many buildings. These features and motifs reveal the variety of Jewish beliefs, traditions and ways of life.
The second period of Jewish contribution to the city’s urban scene began in the 1920s with the introduction, mainly by Jewish architects and artists, of modern design trends, fashionable at the time all over the world. These are local Jerusalem versions of modern styles and features of Art-Nouveau, Art-Deco, Bauhaus, the International Style, Neo-Orientalism and Brutalism – all of which are described and shown in detail in the fourth section of the Guide “Modern 20th Century Design Identities”.
هذا الفصل مكرّس للإسهام اليهوديّ لموروث التصميم في مدينة القدس في الفترة ما بين منتصف القرن الـ 19 وأوائل القرن
الـ 20. في هذه الفترة بُنِيَت أحياء يهوديّة كثيرة في القدس وكلّها كانت ذات طابع “حريديّ”، خارج أسوار البلدة القديمة. بالإضافة إليها بُنِيَت بعض الكُنس والمؤسّسات الدينيّة في البلدة القديمة.
لهذه الأحياء مميّزان تصميميّان أساسيّان. المميّز الأوّل هو المخطّط المعماريّ المدنيّ. أمّا الثاني فهو الاستعمال الوافر لمميّزات تصميميّة يهوديّة – قوميّة، دينيّة وإثنيّة، دُمجَت في الواجهات الأماميّة وفي الحيّزات الداخليّة في كثير من المباني. هذه المميّزات والموتيڤات تعرض ثراءً في الفنّ، والتقاليد وأنماط الحياة اليهوديّة.
الفترة الثانية التي فيها يظهر بوضوح الإسهام اليهوديّ في النسيج المعماريّ للمدينة، والذي بدأ في عشرينيّات القرن الـ 20 مع ظهور توجّهات عصريّة في التصميم كانت رائجة في تلك الفترة في العالم كلّه، وبشكل خاصّ بفضل مهندسين معماريّين وفنّانين يهود. الأمر متعلّق بصيغ مقدسيّة لأساليب ومميّزات عصريّة تمثّل الآر – نوڤو، والآر – ديكو، والباهاوس، الأسلوب العالميّ، الفنّ المعماريّ النيو أوريانتليزم (الشرقيّ الجديد) والبروتاليزم (الباطون المكشوف). كلّها موصوفة ومعروضة في الفصل الرابع من الموقع – “هويّات تصميميّة عصريّة في القرن الـ 20”.
פרק זה מוקדש בעיקרו לתרומה היהודית למורשת העיצוב של ירושלים, מאמצע המאה ה-19 ועד תחילת המאה ה-20. בתקופה זו נבנו שכונות יהודיות רבות, רובן בעלות אופי חרדי, מחוץ לחומות העיר העתיקה. נוסף להן נבנו כמה בתי כנסת ומוסדות דת בעיר העתיקה.
לשכונות אלה שני מאפייני עיצוב עיקריים. המאפיין הראשון הוא המתווה האדריכלי האורבני שלהן. המאפיין השני הוא השימוש השכיח במאפייני עיצוב יהודיים – לאומיים, דתיים ואתניים, המשולבים בחזיתות ובחללי הפנים של מבנים רבים. מאפיינים ומוטיבים אלה משקפים עושר של אמונות, מסורות וצורות חיים יהודיות.
התקופה השנייה שבה ניכרת תרומה יהודית למרקם הבנוי של העיר ראשיתה בשנות העשרים של המאה ה-20 עם הופעתן של מגמות עיצוב מודרניות שהיו אופנתיות באותה עת בכל העולם, שהובאו ארצה באמצעות אדריכלים ומעצבים יהודים. מדובר בגרסאות מקומיות של סגנונות עיצוב מודרניים; אר-נובו, אר-דקו, באוהאוס, הסגנון הבינלאומי, הניאו-מזרחי והברוטליסטי – כולם מתוארים ומוצגים בפירוט בפרק הרביעי באתר: “זהויות עיצוב מודרניות במאה ה-20”.
