This section covers the Modern period, from Art-Nouveau in the early 1920s to the Brutalist Style in the late 20th century. Four modern design styles dominated the Jerusalem urban scene up to the mid-20th century, and emerged mainly in reaction to the eclectic Neo-Classic Revival Styles of the late 19th century.
Art-Nouveau, which became fashionable in the early 20th century, was notable for its organic, flowing and curved foliated motifs. The Bauhaus Style emerged in the late 1920s and 1930s and cultivated a minimalistic functional aesthetic geometry, based on modern technologies. Art-Deco’s decorative designs, which were prevalent at the same time, adopted streamlined as well as angular and cursive motifs. The International Style became part of the city’s architecture during the 1950s-1960s, and was based on purist compositions and rectangular shapes, with no ornamental motifs.
In the second half of the 20th century two different styles emerged. One is the local Neo-Oriental Style which, in the 1970s-1980s, revived some of the picturesque oriental features of the Old City, its walls, gates and alleyways. The second style, which emerged a bit later was the Brutalist Style, with its rich and expressive sculptural forms.
يتناول هذا الفصل العصر الحديث، ابتداءً من تيّار الآر – نوڤو في أوائل عشرينيّات القرن الـ 20 وحتّى الأسلوب البروتاليستيّ في نهاية القرن. برزت أربعة أساليب تصميم حديثة في المنظر المدينيّ المقدسيّ حتّى أواسط القرن الـ 20، وقد تطوّرت في الأساس كردّ فعل على النهضة النيو – كلاسيكيّة الانتقائيّة التي سادت في أواخر القرن الـ 19.
أسلوب الآر – نوڤو الذي كان سائدًا في أوائل القرن الـ 20، اشتهر بموتيڤات من عالم الحيوان والنباتات، موتيڤات جارية وزخارف من أوراق الأشجار المتعرّجة. أسلوب الباوهاوس الذي اعتمد رسومًا هندسيّة مُقِلّة وظيفيّة وجماليّة اعتمدت على تقنيّات حديثة، أصبح سائدًا في أواخر عشرينيّات وفي ثلاثينيّات القرن الـ 20، التصميمات الزخرفيّة بأسلوب الآر – ديكو التي كانت منتشرة في تلك الفترة، تبنّت موتيڤات سائلة (لا شكل لها) إلى جانب موتيڤات زوايا وتعرُّجات. الأسلوب العالميّ كان جزءًا من الفنّ المعماريّ في المدينة في الخمسينيّات والستينيّات من القرن الـ 20، وقد اعتمد على تراكيب قائمة الزوايا وعلى أشكال المستطيلات، بدون موتيڤات زخرفيّة.
في النصف الثاني من القرن الـ 20 ظهرت أساليب تصميم مختلفة. أوّلها الأسلوب النيو – أورينتالي المحلّيّ، الذي أعاد إلى الحياة في اسبعينيّات وثمانينيّات القرن الـ 20 مميّزات شرقيّة صوريّة للبلدة القديمة وأسورها وبوّاباتها وأزقّتها. أمّا الأسلوب الثاني الذي تطوّر بعد ذلك بقليل، فهو التيّار البروتاليستيّ، الذي امتاز بالأشكال النحتيّة الغنيّة والمعبِّرة.
פרק זה עוסק בתקופה המודרנית, החל בסגנון האר-נובו בתחילת שנות העשרים של המאה ה-20 וכלה בסגנון הברוטליסטי בסוף המאה. ארבעה סגנונות עיצוב מודרניים בלטו בנוף האורבני בירושלים עד אמצע המאה ה-20, והיו מעין ריאקציה לסגנונות התחייה הניאו-קלאסיים האקלקטיים של סוף המאה ה-19.
סגנון האר-נובו, שהיה אופנתי בתחילת המאה ה-20, ניכר במוטיבים זורמים ועיטורי עלים מסולסלים שמקורם בחי ובצומח. סגנון הבאוהאוס, שהתבסס על גיאומטריה מינימליסטית ופונקציונלית והושתת על טכנולוגיות מודרניות, נעשה לאופנתי בסוף שנות העשרים ובשנות השלושים של המאה ה-20. עיצובים דקורטיביים בסגנון אר-דקו, שהיו נפוצים באותה תקופה, אימצו מוטיבים זורמים לצד מוטיבים ישרי קו וזווית. הסגנון הבינלאומי היה לחלק מהארכיטקטורה של העיר בשנות החמישים והשישים של המאה ה-20, והתבסס על קומפוזיציות ישרות זווית ועל צורות מלבניות, ללא מוטיבים קישוטיים.
במחצית השנייה של המאה ה-20 בלטו שני סגנונות עיצוב אדריכליים. הראשון הוא הסגנון הניאו-מזרחי המקומי, שהחייה בשנות השבעים והשמונים של המאה ה-20 מאפיינים אוריינטליסטיים-ציוריים של מרקם העיר העתיקה, חומותיה, שעריה והסמטאות שלה. הסגנון השני, שהתפתח שנים אחדות לאחר מכן, הוא הזרם הברוטליסטי, בעל צורות פיסוליות עשירות ואקספרסיביות.
